Το τέλος

Μόνος, ηττημένος, ματαιωμένος, απορριπτέος, γεμάτος λάθη και γεμάτος χασίματα, χάσματα, να ξεχνάω ποιος είμαι, γιατί δεν ξέρω, ούτε και ο άλλος ξέρει, γιατί να κάτσει, γιατί να μην ερωτευτεί κάτι άλλο; Μοιχείες, έρωτες, εγκυμοσύνες, αποβολές, μείνε, εγώ και το παιδί του άλλου, εγώ εδώ, εσύ εκεί, τώρα τέλος, τώρα μοναξιά, τώρα απόρριψη, τώρα η ύπαρξη δεν...
Να τελειώσω; Πώς άραγε σβήνουν τ' αχνά αστέρια;
Δεν ήμουν καλά, ποτέ δεν ήμουν; Τώρα μόνος, ένας, αύριο κανένας

Ενα παιδί

Αυτό το παιδί που δεν ήρθε με κοιτά κατάματα και με αποχαιρετά. Αυτό το παιδί μου πήρε τα πάντα, τη Δάφνη. Πώς νικάς τον πόνο;
Τίνος είναι αυτό το παιδί που βρήκα τυχαία σε μια φωτογραφία και γιατί με κοιτάζει έτσι; Πώς νικάς τον πόνο;

_σ

Ναι, ναι ο καιρός είναι μεγάλος γιατρός, αλλά είναι και μεγάλος πούστης. Εκεί που έδειχνα ανωτερότητα, εκεί που ήμουν ο άντρας που έλεγε η Αφροδίτη (που είσαι καλέ;), εκεί έκανα την απόσταση δύο πόλεων να μοιάζει λαπάς απόγνωσης.
Ελα, δώσε, χρόνο, εγώ, σε, εσένα, χρειάζομαι, εγώ, εγώ, δεν, πάλι εγώ και ξανά εγώ, ο άλλος ένα πράγμα σαν τον Ορέστη θύμωσε, σχεδόν δε μου μιλάει, δεν έπρεπε να το κάνω, τι κωλοεγωίσταρος είμαι, τι εαυτούλης, τι τσαλαπετεινός
«Θα πιούμε μπίρα», «να τηλεφωνήσω», να υπάρξω, άντε γαμήσου ρε σανανά, σε τελική ανάλυση δηλαδή, δε θα τα βγάλει πέρα με τα λεφτά ρε συ, ξέρει αυτή τον τρόπο, εσύ ξεκόλα από το νοσοκομείο, μην της λες τίποτα, μα όλοι τόσο καθαρότερα (και ίδια ρε πούστη μου, ίδια) βλέπουν τα πράγματα; δυο πόλεις απόσταση, τραβώ το σχοινί και δεν έχει άκρη, άσε που φοβάμαι να τη φτάσω, δε θα έχει Δάφνη στην άλλη μεριά, α, της πήρα πολύ ωραίο κολιέ στην επέτειο γάμου (και μου είχε πει να μην κάνω τίποτα, δε μου είχε πει;), έχω γούστο ο κερατάς, και λέω τώρα αφού έχω γούστο δε θα μπορέσω να διακοσμήσω ένα σπίτι, ένα κορμί, μια ζωή, τι παραπάνω έχουν οι ντεκορατέρ δηλαδή, πάλι στη μαλακία τόριξα, τόριξα είπα και θυμήθηκα δυο παλιές γυναίκες μου που είχαν ρίξει τα παιδιά μας, θα ήταν μια παρηγοριά τώρα να είχα παιδιά, όχι δε θα ήταν, πέρα από εκείνο το στενό υπάρχει βενζινάδικο, σούπερ έχετε, τρία ευρώ και γεμίζει το μηχανάκι, να σπρώξω, κι αυτό μνήμες έχει, αλλά είχε και από την προηγούμενη, πού πήγαν τώρα, να πω ένα τραγουδάκι, και δε λέω, για πού το βαλες καρδιά μου, ακούστε τώρα τι λέω, της έστειλα το εξής «Δάφνη, καμιά δεκαριά μηνύματα έγραψα, αλλά μόνο Δάφνη βγαίνει. Θυμάσαι που είχες έρθει κάτω από το μπαλκόνι και φώναζες Μιγκέλ; τώρα εγώ φωνάζω άκου με, δώσε χρόνο, χάδι, φιλί, ματιά, τι δίνουν στα 12 χρόνια και να μη μοιάζει ψεύτικο; είμαι καλά μην ανησυχείς, δώσε μας λίγο ακόμη χρόνο, να βάλουμε κανένα πουλοβεράκι να ζεσταθούμε λίγο» κλπ κλπ κλπ, μα τι μαλάκας, τι σπάνιος μαλάκας, ιδιαιτέρως σπάνιος, απολύτως σπάνιος, της χαϊδεύω πάντα το πόδι όταν ανεβαίνει στο μηχανάκι, τον λαιμό όταν είμαστε στο αυτοκίνητο, τώρα έμεινε μόνο το χέρι, φοβάμαι ρε Νίκο, ρε οποιοδήποτε, φοβάμαι πολύ...

Φύγαμε, ξανάρθαμε, θα ξαναφύγουμε και όλο πάλι απ' την αρχή

Είναι μερικές φορές που τα βήματα σε πάνε από μόνα τους. Τότε δεν υπάρχει τώρα, δεν υπάρχει εδώ κι εκεί, δεν υπάρχει τίποτα αλλά με την έννοια ότι υπάρχουν τα πάντα. Για να μην τα πολυλογούμε κι επειδή το μέλι κάνει τα συναισθήματα να κολλάνε θα μπορούσα να πω ότι μια νέα υπέροχη (ή όχι, anyway) ζωή ανοίγεται κλπ κλπ Τίποτα δεν ανοίγεται, όπως και τίποτα δεν κλείνει, αν το κοιτάξει κανείς ψύχραιμα (ψύχραιμα, έτσι;) η ζωή μου έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα συναρπαστική (όταν την δεις από απόσταση), απλώς τώρα είναι κάπως μοναχική. Από την άλλη, δεν ξέρω, είναι μοναξιά να είσαι με καμιά χιλιάδα άλλους μισομεθυσμένος και να πας στοίχημα ότι θα ρίξεις την Τζούλια Αλεξανδράτου; Δε θα απαντήσω, όχι γιατί δεν έχω επιχειρήματα, αλλά γιατί δε θ' ακουστώ από τα ντεσιμπέλ. “Να σου πω, εδώ και καμιά δεκαριά σκυλάδικα, δεν αναγνωρίζω κανένα, μεγάλωσα ή έχει εξελιχθεί η τέχνη από τότε;”. Ο Νίκος απλώς χαμογελάει, με το τσιγάρο χολιγουντιανά βαλμένο και με βλέμμα που να υπόσχεται τρελό γαμήσι με την απέναντι, έστω κι αν απέναντι βρίσκεται μονάχα μια γλάστρα γίγαντας, γιατί η μούρη μούρη, αλλά το κύρος μας φτάνει μονάχα μέχρι το “γεια σας παιδιά” του πορτιέρη και όχι σε κανένα καλό στασίδι. “Ρε συ η Νικόλ τι κάνει;”, κοίτα του λέω, εδώ και μέρες δεν μπορώ να βρω τη θλίψη μου κι αυτό με θλίβει πολύ, μη μου την μπαίνεις. “Ιτάλια ε; Τσαμπιόνια κι εσύ εκεί στα κανάλια με τις μαλακίες”, πήγα να αναφωνήσω άσχετο, αλλά το φλας της στιγμής μου δείχνει ότι αυτό ήταν το πιο σχετικό που μπορούσα να πάρω από τον φίλο μου. Μ' αγκαλιάζει, με τραβάει ανδρικά, ξέρετε, έλα ρε μπαγάσα, τέτοια, κλαίω, τον αγκαλιάζω, ε άντε γαμήσου μου λέει, παίρνει φόρα ανεβαίνει στην μπάρα, χουφτώνει το κορίτσι, ρε πούστη μου τσιμπάει, απίστευτος, ν' ανέβω, ανεβαίνω, ουρλιαχτά παντού, κρατιέσαι ρε μόριο, λέει, το μόριο τώρα είναι ένα άλλο κεφάλαιο, αρκετά εξωτικό, της συναρπαστικής μου ζωής, μονάχα που έχει στρας και άγχος, τώρα στην Ελλάδα είναι κάπως πιο απαλές οι μέρες, να σου συστήσω την Γκέι, ε να μη γελάσεις, άντε γαμήσου, μια ζωή μαλάκας, καλύτερα από μια μαλακισμένη ζωή, περάσαμε μια ολόκληρη βραδιά να του εξηγώ για τα μπλογκς, αυτή κάνει έτσι, η άλλη είναι τάδε, εκείνος μου είπε αυτό, κοίτα μου λέει, σε καταλαβαίνω, αλλά δεν πάτε καλά, τώρα τα θυμάμαι, τώρα που μπερδεύω τα σπέις με τις καϊπιρίνιες και τα μοχίτο, τώρα που έχουμε λεφτά δεν έχουμε αγάπη, αλλά ο Νίκος ξέρει πως η αγάπη συνήθως αγοράζεται και είναι εντίμως παράλογη, η γλώσσα της είναι στεγνή, πώς μπορεί να είναι στεγνή μια γλώσσα; όλο το αλήτικο βλέμμα πάει περίπατο όταν βάζω το χέρι μου κάτω από το τιποτένιο σορτσάκι της κι αρχίζω να ψάχνω, ψηλά εις κοινή θέα, μη μου πουλάς εμένα αλήτικο ύφος καριολάκι, ηρέμησε ρε, οκ το ποτό, ξέρεις, ξέρει, μια εξωτική βραδιά, όταν ήταν να φύγουμε την πήραμε μετά από ξύλο, τον σακατέψαμε, ήρθε η παρέα του, χαμός στην παραλία, αλλά την είχαμε πάρει, το ήθελε, αλλά μετά την αφήσαμε στα χέρια του, ντροπή μετά καλέ μου..., δεν κοιταχτήκαμε δυο μέρες, εγώ θα μείνω είπες, πάνε με σπίτι ρε Νίκο δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, μπορώ εγώ ρε μαλάκα;, άνοιξα το κομπιούτερ, πήγα να γράψω, άσε ρε έβγα στο μπαλκόνι, αρχίσαμε να κράζουμε, έβγα στο μπαλκόνι σου κούκλα μου γλυκιά, κοίτα του λέω, εγώ είχα ένα πρόσωπο, είχες ρε Μόριο, είχες... Κοίτα Νίκο, γίναμε post!

Geia!

Eimai Venezia, dulevo stin Biennale, eimai diaforetikos, poli poli thlimenos, alla isixos. Xtes i Arianna me rotise 'perche sei cosi triste'
Akoma fenomai, akoma...
Kai den xero ti einai afto simera, edo, sto pc, den xero gamoto. Isos epeidi simera milisa ellinika?
Geia sas (xerete eseis)

PS an kapoios perasei apo Xortiati na potisei to louloudi mou. To xexasa ki afto...

Για όσους

Η Δάφνη τελικά έφυγε. Το ίδιο κι εγώ. Ήθελα να σας το πω κι ας νοιώθω πλέον ότι οι περισσότεροι που αγάπησα εδώ με θεωρούν απατεώνα. H lemon το είπε ξεκάθαρα (την ευχαριστώ, που λένε), η doll περίπου, η γιουτζίν ήταν σαφής, την dora την ψάχνω, πάει όλη μου η λίστα με τα links, έχει πάψει πια να είναι SOS… (αλήθεια γιατί να σας κοροϊδέψω; να κερδίσω τι; οίκτο; θαυμασμό; συμπόνοια; ακροατές; υπάρχει σοβαρή απάντηση;)
Δεν πειράζει και πολύ, ό,τι ήταν να συμβεί συνέβη, τέρμα πια τα post, τέρμα τα όποια ψέματα. Ο Μιγκέλ αποφασίζει να ψάξει από την αρχή και πίσω και θέλει να ξεκαθαρίσει μ’ αυτά που αφήνει.
Δεν ξέρω αν τα blogs με βοήθησαν ή με βύθισαν, αλλά ξέρω ότι μου άφησαν 2-3 σημαντικά πράγματα και μερικές αληθινές σκέψεις…
lemon, δεν ξέρω τι σ’ έπιασε με μένα, αλλά εν πάσει περιπτώσει ας ερχόσουν στο ραντεβού, είσαι η μόνη που θα μ’ έβλεπες, είχα και ταυτότητα μαζί μου. Ναι, εσύ φταις αλλά για λάθος λόγους απ’ αυτούς που νομίζεις…
doll, μπορεί να ισχυρίζεσαι το αντίθετο, αλλά είσαι πολύ καχύποπτη. Και ειδικά εσύ δεν το δικαιούσαι με μένα, σύμφωνοι; (α, και κάνω μερικές βόλτες σε παρακείμενα blogs. Ξέρεις, με πληροφόρησαν ότι υπάρχουν τεχνικοί τρόποι για να ανακαλύψεις ποιος κάνει τι και από πού. Μη σπέρνεις την καχυποψία σου δεξιά και αριστερά. Ψάξε να δεις ποιος είναι ποιος. Εγώ είμαι μόνο εδώ και παντού…). Λυπάμαι που στο λέω, αλλά θεωρώ ότι τελικά δυστυχείς…
Θα έγραφα και άλλα για τον καθένα σας, αλλά δε θα ήμουν και τόσο ευχάριστος. Γενικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι υπερεκτιμάτε τον εαυτό σας και όλοι μαζί υπερεκτιμάμε τα blogs.
Μπορεί να ξεχνάω κάτι ή κάποιον, αλλά πρέπει να ξέρετε κάτι roxanne, χνούδι, Αφροδίτη και… Λαμπρούκο: μου σώσατε τη ζωή και κυριολεκτώ…
Εκτιμώ και την ειλικρίνεια κάποιων, εκτιμώ και την καλοσύνη. Αλλά δεν εκτιμώ καλά τον χρόνο μου κι εδώ νομίζω ότι τον σπατάλησα.
Δέχτηκα μια θέση – δώρο, και λέω να μην το ξοδέψω έτσι άσκοπα.
Ξέρετε τι θα ήθελα για το τέλος; Μια κουβέντα αποχαιρετισμού, αλλά όχι ευχή, από τον καθένα. Όχι, όχι από τον καθένα… Μονάχα απ’ αυτούς που με πιστεύουν αληθινά… Οι υπόλοιποι, όπως η lemon, ας με βγάλουν από τα links τους, το θεωρώ προσβολή.
Και κάτι ακόμα: τόσα δειλά πλάσματα μαζεμένα δεν είδα πουθενά….
Παρακαλώ θυμηθείτε όσοι με σιχαίνεστε: βρίστε με και αποκαλύψτε με αλλού και άλλοτε. Τώρα, εδώ, μονάχα οι ευκολόπιστοι και οι “αφελείς”.
Αντίο, θα είμαι καλά, δε θα ξαναπροσπαθήσω ν’ αυτοκτονήσω, δε θα κυνηγήσω τη Δάφνη και θα θάψω με αξιοπρέπεια τον πατέρα μου. Θα ζήσω, όπως και να έχει…

Βούλιαξα...

... και δεν μπορώ να βγω. Δε θέλω ίσως. Πάει ο βράχος. Κλαράκι τώρα. Κρακ δεν είχα πει; Κρακ. Αρκεί μια άσχημη κουβέντα και όλα γίνονται θλίψη. Πάω τώρα, πλουφ... Αχ... Ν' αναστενάξω μόνος, να γίνω ένα κοσμικό αεράκι, λυπάμαι λίγο, αλλά πόση αδυναμία...
Δεν πιστεύω να φταίει ο αποκλεισμός της Αργεντινής ε; Μπα, δε φταίει... Αχ...